'Fijn dat je er bent'

Het is vandaag Nationale Complimentendag. Nationale Complimentendag. Ik ben benieuwd waar jij dan aan denkt. Vind je het te commercieel en heb je er geen gevoel bij? Of staat deze dag omcirkeld in je agenda met verschillende kleuren markers die niemand, maar dan ook niemand, onopgemerkt voorbij mag en kan laten gaan?

Niet alleen een reminder in de agenda is genoeg. Voordat je gaat slapen krijgt jouw kledingkast het hoognodige te verduren. Want wat trek je aan als je ’s ochtends over de drempel van je kantoor stapt? Geloof jij in bepaalde kleuren die de aandacht trekken? De betekenis achter de kleuren fascineert me. Ik ben serieus nieuwsgierig naar het percentage mensen dat denkt aan zo’n ‘hippe’ dag. Ik visualiseer al zo’n voortgangsbalk. En als je het aan mij vraagt, geloof ik dus wel in Nationale Complimentendag.

Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd. Ik geloof niet dat een tijdsbestek van 24 uur waarin je pas de ruimte krijgt om -legaal- iemand een compliment te geven. Ik ben sowieso een voorstander van het geven van complimenten, welke dag of welk tijdstip het ook is.

Soms hoor ik mensen zeggen: ‘Goh, wat is zij aardig zeg’ of ‘ik kan altijd zo lekker met haar praten’. Ik reageer er dan op en zeg: ‘Waarom vertel je het haar niet?’. Én ik steek ook de hand in eigen boezem. Ik denk zoiets, maar spreek het bijna nooit hardop uit. Het geeft een ‘doorstroom effect’. Wanneer jij een lach weggeeft, hoe vaak lacht diegene dan terug? Ik moet zelf eerlijk toegeven dat ik direct al denk: ‘heel weinig’. Mensen (en ikzelf ook) zitten zoveel in hun eigen hoofd. Zonde.

Ik ben ik en jij bent jij. We doen alles op onze eigen manier. Wellicht treed ik in herhaling, maar sommige verwachtingen of gedachtes – probeer - ik om te buigen. Verwachtingen scheppen teleurstellingen. Wanneer mijn omgeving wist van bijvoorbeeld zo’n type dag en ik achteraf geen compliment in ontvangst mocht nemen, kon ik daar teleurgesteld van worden. ‘Huh, waarom niet?’ dacht ik dan. Het klinkt misschien overdreven, maar ook dat maakte ik veel te groot in mijn hoofd. Ik maakte het te groot en indirect maakte ik mezelf klein. Kleiner dan dat ik al ben, met mijn 1.60. Grapje.

Als ik uit het niets een compliment krijg, word ik daar dus verlegen van. Misschien lach je wel van binnen, maar ik weet dus echt niet zo goed hoe ik hiermee moet omgaan. Het overrompelt me. De ongemakkelijke zinnen vloeien dan uit mijn mond, zoals: ‘Oh echt? Dankjewel!’, ‘Thanks, deze blouse heb ik van…’, ‘Dankjewel, jij ziet er ook goed uit’. We willen altijd een bepaalde verantwoording afleggen of iemand hetzelfde gevoel geven als wat jij op dat moment ‘zomaar’ krijgt. Slik het in en stop het in je grote, mooie, kleurrijke rugzak. Rugzakje klinkt weer zo ‘minder gezellig’.

Het doet ons zo ongelooflijk goed als iemand je ziet staan. Je karakter waardeert en dat je op deze manier je ook veilig voelt bij hem of haar. Het werpt zijn vruchten af. Zoiets werkt twee kanten op. Jouw collega, vriend of vriendin maakt je zelfverzekerd, maar je kan ook beter feedback van diegene ontvangen. Zie het als een ‘ABAB’ rijm. Het kruist zich, maar het kan wel op elkaar terugvallen.

Ik ben fan van #doeslief. Het kost je echt niets én op deze manier investeer je ook in jezelf. #winwin

Liefs, Justine