'Hocus pocus pilatus pas én we geven gewoon weer gas!'

Dat denk je dan hè? Maar nee, zo simpel is dat niet. Het is -helaas- geen item dat je zo even ‘floep’ in je winkelmandje propt. Zo'n item dat jouw hele leven lang ontzorgt en alles opvangt waar je ‘pats boem’ net te laat voor was. Zo’n schaduwhelden idee. Was het maar waar! Nee, je zou toch echt zelf moeten knokken voor dat ‘perfecte’ leventje. Maar wil je dat?

Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd, zeggen ze. Ik wilde er voorheen graag in geloven, maar jeetje, wat ben ik blij dat ik ook -maar- een mens ben. Ik heb wel eens van die dagen dat ik lichtelijk zenuwachtig word of ik niet binnenkort uitdroogverschijnselen krijg. Ik jank zelfs op K3 als mijn dochter op de achterbank knetterhard haar best doet om de juiste toon te halen. Naarmate ik ouder word, begin ik mezelf steeds beter te leren kennen. Got you! Want och, wat kan mijn brein mij soms voor de gek houden. Ik lieg wel eens als ik tegen mensen zeg: ‘ik ken mezelf als geen ander’. Dat is mooi niet waar. Weet je dat?

Kijk, de één vindt het heerlijk om de sportschool te bezoeken en het verbrandingsproces met een schuin oog bij anderen te checken, terwijl ze met hun nieuwste sportlegging over de band aan het galopperen zijn. Ik ga zo nu en dan op date met mijn coach om mijn verhaal te delen en het pak tissues op mijn schoot te aaien. Het is maar net waar jij je op dat moment goed bij voelt. Aan calorieën tellen doe ik niet, alhoewel dat geen overbodige luxe is.

Op dit moment zit ik in een fase waarin ik mijn lichaam beter probeer te begrijpen. Het is helaas hogere wiskunde. Na de zwangerschap van Filíp heb ik het niet altijd makkelijk. Twee weken op, twee weken af. Ik voel me soms ongelooflijk down en eenzaam. Eenzaam met 10 jongleerbordjes in mijn handen. Op elke vingertop één. ´Waar kwam dit vandaan?’ Ik twijfelde aan mijn geluk. ‘Ik heb toch een fijn gezin én een goede relatie?’ Ik durfde niet naar voren te komen dat ik soms doodongelukkig ben. Bang voor de mening van anderen. Een hormonale disbalans. Zie het als een sluipmoordenaar die continu jou volledig door de grond boort. Daar moet je je echt niet in vergissen. Ik raakte nieuwsgierig en wilde mijn eigen ik beter leren kennen. Ik doe dus ook mee met de laatste trends. Ik luister naar een podcast, leg ook zo nu en dan mijn handen op mijn hart en buik én ik doe aan journalen. Gewoon schrijven met een balpen in je hand op een notitieblok. Journalen -daar gaan we weer- klinkt zo lekker hip. Het voelt ontzettend goed. Vrij bijzonder dat ik het alsnog lastig vind om daarvoor uit te komen. Je krijgt al snel een label op je hoofd geplakt ‘zweefteef’. Dacht jij dit ook direct? Ik zou zeggen: ‘probeer het eens’. Misschien helpt het je om wat meer te landen en niet zo snel met je vooroordelen door een megafoon te willen schreeuwen.

Soms voel ik enige druk als ik mezelf hoor zeggen: je hebt één leven, maak er wat van. ‘Oei, hoi strenge jij’. Maar met mijn hoofd en onderbuikgevoel ga ik graag de strijd aan. Mijn intuïtie is mijn kompas. Het is absoluut niet chique als jij geen gelikt Instagramleventje hebt... denk je.

Hoeveel jongeren op dit moment depressieve gevoelens hebben, is uitermate schrikbarend. Als je denkt van niet, ook jij hebt een trauma. Wat dacht je van de coronacrisis? Corona maakte me bang. Het virus was voor mij een echte spelbreker. Ik mocht niet meer verder leven. Thuiszitten en braaf zijn. Wanneer we van meneer Rutte weer mochten, pakten we direct alles op. We fietsten er zo doorheen en waren Covid bijna vergeten, maar nu worden de rake tikken pas echt uitgedeeld.

Ik voel me gezegend met mijn coach die zo nu en dan mijn SOS voelt. Ik mag in haar ruimte ‘achter de coulissen