'Noem ik dit een gebrek aan?'

Een slaapgebrek, niet de luxe hebben om aan één stuk door ’s nachts de 8 uur aan te tikken, niet meer wakker worden met het verhaal: ‘wat ik nu toch heb gedroomd’. Geen reis meer door je herinneren die je in het onderbewuste hebt opgeslagen.

We vertrouwen tegenwoordig op de reviews van supplementen. We zoeken op Google: ‘hoe boost ik -zo snel mogelijk- mijn vitamine D én B12’. We kiezen voor de makkelijk(ste) weg. Onze ‘multi mama’ maakt een geweldig plekje vrij in de badkamerlade. Of we gaan af op een potje met een geweldig design van een bepaald merk dat echt iedereen kent. Om dat vervolgens in je badkamer te stylen en daarna op Social Media te droppen.

De wonderballen moeten geschud worden, aangezien de pillen soms van narigheid aan elkaar kleven. Er zit geen beweging in. Geen beweging in de pot. Maar in jouw lichaam en in jouw geest juist veel en veel te veel. Wanneer er een routine ontbreekt, is de discipline ver te zoeken. Een vitamine slikken voordat we naar bed gaan. Is dat soms te veel gevraagd? Verbaast het je als ik zeg: ‘ja'? We rennen, rennen en rennen.

Ik voel meer rust bij het idee dat er vaker wordt gesproken over eerlijk moederschap/ouderschap. Dat ik vaker over het schoolplein ‘Choose Your Battles’ hoor rinkelen. Maar wanneer we ons motto uitspreken, eindigen we alsnog met een klein ‘weglachje’. Ik verlang naar eerlijkheid.

Steeds vaker word ik wakker met de gedachte: ‘wat een k-nacht’. Pijn in al je gewrichten, omdat ik ervoor kies om onze jongen tussen ons in te hebben. Kies je gevechten dus. Nee, het gaat me echt te ver om elk half uur naar zijn kamer te hobbelen met mijn ogen halfdicht om die speen te zoeken. En wanneer ik eindelijk dat siliconen ding te pakken heb, stoot ik 9 van de 10 keer mijn kop tegen de rand van het bed. Weet je wel, die bodem van het bedje als je op dat moment als een soort wilde cyperse kat aan het tijgeren bent. Op dat moment heb ik het gevoel dat ik ben geblinddoekt én 6 rondjes heb moeten draaien om vervolgens in de juiste richting te komen. Mijn baby is nog meer wakker en ik kan vervolgens niet meer (in)slapen. Op dat moment moet even niemand iets doen, niemand.

Ik merk dat ik er zenuwachtig van word. Uit paniek app ik iemand bij wie ik me vertrouwd voel. Hoe laat het ook is. Tekst: ‘radeloos’. Niet dat diegene iets kan doen op dat moment, maar het voelt voor heel even fijn.

Pijn aan de linkerkant van mijn lijf en het bloed onder mijn ogen begint steeds langzamer te stromen. Vroeger, toen ik als klein kind werd ingestopt door mijn moeder, zei ze altijd tegen mij: ‘ik wil ook’. Ik snapte dat ze bedoelde dat zij ook naar bed wilde, maar het kwam nog niet heel erg binnen. Tot nu! Vaker praat ik Madelief in dat ze er extra van moet genieten. Op dat moment kijkt ze me wazig aan. Ik ga er ook niet verder op in. 'Het is al goed'.

Een nieuwe fase in mijn leven heb ik nu bereikt. En word ik door mijn ‘eigen ik’ continu uitgedaagd. Mijn brein is mijn leerschool. En wanneer ik 90% van mijn gedachten -positief- weet om te buigen, ben ik voor mijn gevoel geslaagd. Ik werk er hard voor.

De horror-nachten.. zie ik dat als slaapgebrek of zie ik dat als extra tijd samen met mijn baby? Op dat moment eist voor heel even niemand de aandacht op. Ben ik voor heel even samen met hem. En zie ik dat als een extra. De energie van de vrouw bevindt zich aan de linkerkant. Het doet zeer. Maar geeft ook een teken dat het puur is. Ik omarm mijn geluk en sla mijn lijf om het kleine rompje. Hij verwikkelt zich in mijn lichaamsgeur en voelt zich rustig.

Een fijne jeugd gevuld met liefde, aandacht, geborgenheid én veiligheid. Wat is dan nog slaapgebrek?

Liefs, Justine