'Het is allemaal zo zwart wit'

Een keuze. Je hebt een keuze. Dat gaat door mijn brein. Maar wat gebeurt er als je de keuze niet kunt maken? Wat voel je als er geen connectie is? Of als je niet de handen in één kunt slaan tussen hart en hoofd?

Het voelt alsof er in elke cel van mijn lijf een staking aan de gang is. We houden er voor even mee op.

Zolang er geen plekje voor jou vrijkomt op de arbeidsmarkt, of als je het gevoel hebt dat niemand jou wil veroveren. Dan staakt je lichaam, of voornamelijk je hersenspinsels. Het is een afwijzing. Een klap in je gezicht. De twijfel slaat toe en er is niemand, maar dan ook niemand die in je gelooft. Althans, dat denk je…

Ik spreek uit ervaring. Hoi, ik ben Justine en ik ben een MBO’er. Ja, dat is niet mijn eerste keus hoe ik mezelf wil presenteren. Maar zo voelt het wel. Waarom denkt men niet na wanneer zij een vacaturetekst opmaken? Over hoe zij de zinnen het beste én vriendelijk kunnen laten vloeien.

Ik scan de teksten intuïtief. Word ik hier blij van? Dat is de eerste vraag die ik mezelf stel. Ja! Hup, we scrollen direct naar de bulletpoints ‘Wat wordt er van jou verwacht’. Komt -ie: Je hebt een HBO-diploma, je staat sterk in je schoenen én je hebt een eigen ruggengraat. Ja. Je lacht misschien wel. Maar dit zijn toch echt de meest voorkomende teksten die worden geschreven. Zegt dat iets over jou of over je -droom- werkgever?

We praten over personeelstekort. Haha. Nederland heeft echt een serieus probleem. We hebben mensen tekort die ons moeten helpen binnen ons bedrijf, sector of branche. Help! Nee, wacht. We hebben FTE-tekort, waardoor we ons rooster of onze planning niet meer kunnen opvullen. We praten over poppetjes en getallen. Niet meer over mensen en wensen. Waarom blijven we nog steeds zo goed acteren? En kijken we onszelf gewoon niet aan in de spiegel?

Ik ben van mening dat wanneer je een mooie tekst opmaakt en geen standaard titel eraan hangt, je veel meer vrolijke, gemotiveerde en lieve mensen binnenhaalt. Waarom mogen wij onszelf niet meer zijn en waarom moet je altijd de bikkelharde persoon uithangen op de werkvloer om vervolgens thuis in een hoekje te gaan huilen?

We maken elkaar en onszelf gek. 'Fack-die-ture!' Blijf tikken op die backspace. En ga voor iets nieuws. Wie durft het aan? Het aandurven om een krachtige, aardige tekst naar voren te brengen. Zonder standaard label. ‘Wie goed doet, goed ontmoet’.

Deel en doe het. Hopelijk voel ik me niet meer mevrouw ‘goudvis’ met dat -ene- papiertje in mijn handen. Die ik het liefste -op dit moment- in de prullenbak wil knallen. Geloof me. Ik heb er ook hard voor gewerkt.

Liefs, Justine